Wij als vrouwen, denken soms te hooghartig over onszelf en vergeten dat er ook nog een gekwetst klein meisje in ons is. Ik ben opeens wakker geworden, na jarenlang te denken dat ik pijn wel kon vermijden. En dat ik mijn pijn wel voelde. Die snakt naar een veilig nest waar de warmte en liefde en voeding altijd daar is.
Maar het leven is ontwikkelen en in je nest blijven zitten laat je niet vliegen. Dus word je het nest uitgeknikkerd. Vroeg of laat raakt je gewond en voel je je gekwetst. Eeuwenlang hetzelfde. Vrouwen die zich gekwetst voelen, alleen en zich hard denken te moeten opstellen om te overleven. Die programmering zit nog in ons. Al voordat je als kind in het nest kwam, die je nu kent als je thuis. Als vrouw was je kwetsbaar en had je de ander nodig voor kracht. Mankracht. Alleen red je het niet. Maar als er geen veilige verbinding met de ander is, dan roept de wond in jou. Ik doe het wel alleen. En ik pak wat ik pakken kan, om te overleven.
Zo zat ik jarenlang in mijn eigen film. Ik had een eigen huis, baan en relatie. Maar was verhard. Mijn wond was onbespreekbaar. Dus liever alleen, eenzaam in een destructieve relatie, waarbij ik mij verdoofde met alcohol, tv, drama en discussies en pleasegedrag. Dan mijzelf laten zien, gewond en al. Maar eenzaamheid, je verstoten voelen, afgewezen laat zich niet wegtoveren, met eten, te laat naar bed gaan, teveel werken, netflixen, alcohol en pleasen. Waar je ook bent, je neemt jezelf en je gewonde delen mee. Door het te generen, wordt de wond een grote gapende wond. En leef je vanuit die wond.
Ik was er klaar mee. De wond moest weg. Nadat alles verbrak wat de wond nog verder activeerde, zoals de destructieve relatie, baan en huis, ontstond er rust en ruimte om de laatste ongezonde gewoontes te deleten. Eerst stoppen met roken, daarna drinken van alcohol en koffie. Daarna tv en veelvuldig appen en als laatste overmatig eten.
Ik viel af, was happy, ging trouwen, kreeg een prachtige dochter en inmiddels opnieuw zwanger.
Ik dacht dat mijn wond weg was. Niet meer zo actief. Totdat ik toch meer aan het pleasen was dan ik dacht. En er nieuwe ongezondere gewoontes binnenslopen. Zo at ik pas, nadat mijn dochter op bed lag. Want dan voelde ik pas de rust om te kunnen eten. Wat mijn spijsvertering en nachtrust ontregelde.
Wat had ik nodig? Rust en tijd. Ik wilde uit de reactiviteit en de stressmodes. En ontdekte mijn eigen oplossing. Dopamine detoxen. Door alle afleiding, verleiding los te laten, kwam er ruimte in mijn energieveld. Ruimte voor verandering. Ruimte om te zien hoe het met de wond is. Zonder te analyseren, maar te voelen. En mijn eigen bewustzijn te gebruiken, om de wond te zien en te voelen, maar ondertussen in rust te blijven.
De verleidingen/ afleidingen verloren hun kracht.
En is de wond weg? Nee, de wond hoeft niet weg. Maar ben nu wel bewust dat de hoeveelheid afleiding/ verleiding van alle prikkels in onze westerse maatschappij, wond activerend is. En je daardoor onnodig veel stress ervaart en het onmogelijk dan lijkt om oude destructieve gewoontes te doorbreken en vanuit je eigen innerlijk licht te gaan leven.
Ik weet nu het verschil tussen de houding: "Ik dop mijn eigen dopjes wel. "Of "Ik zorg voor mijn wond"
Nu ik weet wat ik weet, deel ik graag mijn enthousiasme met jou. Zie het als vliegen uit het nest. Opeens lukt het je. Zie je de helderheid, de lichtheid van het leven.
Ervaar je compasssie voor het gekwetste deel in jou. En voel je je liefdevol naar jezelf en de wereld. Je eigen waarde stijgt en je verbind je met je ware ik.
Overstijgen van je zielswond, vraagt iets van je. Maar is dus mogelijk. Maar stop jezelf niet in de donkere put om te oefenen. Gooi jezelf niet bruut uit het nest. Maar zie jezelf op een mooie reis. Waarbij je steeds weer iets wondactiverends tegenkomt en dat overstijgt door vanuit die innerlijke rust het beeld en de emotionele activatie te laten voorbij gaan.
Dus of het nu die boze buurvrouw, collega, moeder, vader, zuster of partner of kind is, die jou wond raakt. Weet dat je dit verhaal voorbij kan laten gaan.
Door er met liefde naar te kijken. Die ander reageert ook vanuit een gewond deel, wat het wil beschermen, toedekken etc. Het verandert als jij hier anders op kan reageren.
Vanuit die healende vrouw in jou, die compassievol de wond liefdevol verzorgt of die nu van jou is of van die ander. Dat maakt geen verschil in energie. Je heelt een energieveld tussen jou en de ander.
Wil je dopamine detoxen?
Check dan mijn gratis fb groep dopamine detoxen voor vrouwen.
