De adoptie zelf heeft mij geen identiteitscrisis gegeven.
Wat wel de meeste identiteitscrisis heeft gegeven,
is het aanpassen aan mijn omgeving.
Please gedrag klinkt heel onschuldig,
maar heeft voor mij de meeste crisis in mijn leven gegeven.
En dat please gedrag is niet adoptie eigen.
Wie wil er nu niet bij horen? Geaccepteerd worden?
Onderdeel zijn van deze wereld?
Zich verbonden voelen?Liefde ontvangen?
Moe, doodmoe was ik, van het aanpassen aan de omgeving.
De gevestigde orde.
Ik zocht houvast buiten mijzelf.
Ik zocht mensen op mij heen,
die het wel “wisten”of deden alsof.
Sterke krachtige mensen, dacht ik.
En ik spiegelde mij hieraan.
Dan was ik ook groot en sterk.
Ik heb mij ook groots voorgedaan.
Ik had een sterke mening.
Nu telde ik ook mee.
Oftewel innerlijke criticus die aangeleerd gedrag
zoveel als mogelijk toegepast.
Want dan ben je goed en dan voldoe je.
Het leek de makkelijke weg.
Want authentiek zijn, dat was wel heel onveilig.
Mijn weg is eerst geweest, van het protesteren
tegen de gevestigde orde, die ik om mij heen had gemanifesteerd.
Ik vocht buiten mijzelf, om zo de energie in mijzelf tot uiting te brengen.
Maar het was doodvermoeiend.
Niet wie ik ben, maar blijkbaar was het nodig
om mij eerst op die manier te ontwikkelen.
Om te ervaren wat ik niet wilde, zodat ik de weg
zou voelen van wat ik wel wilde.
Eigenlijk zit de wereld hier vol van.
En ontkennen hoort er ook bij,
want anders kom je terecht in een kwetsbaar
deel van jezelf. Die het even niet meer weet.
Die besluiteloos is, die twijfelt aan waarheden.
Maar net dat middenstuk, daar zit de uitdaging.
Ga je terug naar de gevestigde autoriteit buiten je?
Zodat je denkt te weten wat goed
en fout is en dat je denkt te kunnen voldoen.
Je shot aan erkenning te ontvangen
en geeft dat je echt werkelijke bevrediging.
Er zijn niet voor niets zoveel ondernemers.
Of mensen die dit verlangen en niet durven.
Protesteren tegen veranderingen in een bedrijf.
Protesteren tegen eigenlijk je vader of moeder.
Protesteren tegen het leven zelf.
Want ja, stel dat je nu echt in verbinding bent
met wie je werkelijk bent.
Dan kom je in een verwarrende fase.
Dat is ogenschijnlijk een crisis,
maar het brengt je thuis.
Dat wat je eerder geloofde is nu anders.
En dat vind ego spannend.
Maar ook zal je merken, dat het je rust geeft.
Dat je nu je eigen autoriteit mag ontdekken.
Wie je in essentie bent,
zonder al dat aangeleerde gedrag.
Waar ik ben NU?
Ik ben in flinke verwarring
en alles wat loskomt aan het opruimen.
Detoxen, herschrijven, herzien.
Ik houd ervan, ontwikkelen en vernieuwen.
Wie ik ben, laat zich niet echt definiëren.
Hoe mensen naar mij kijken wel.
En dat heb ik losgelaten.
Kijk maar goed….je ziet jezelf.
Ik voel mij vandaag madam mikmak.
Heb zeer vreemde combinaties gemaakt van een salade.
En soms tover ik bijzondere uitzonderlijke dingen.
En soms ontploft er wat.
Schrik ik mij lam en sta ik wat verbaasd op.
Want ik creëer graag, ben een grote inspiratiebron,
dol op avontuur en klaar om het leven volledig te omarmen.
Mijn angsten mogen er zijn, mogen gezien worden.
Want dat hoort bij mijn leven.
Ik laat mij er niet meer door leiden.
Want ik ben dol op experimenteren en het avontuur.
Daar zit mijn vreugdevuur.
Altijd als geweest en nog steeds is het daar.
En soms ben ik in verwarring, warrig en wollig en verstoort.
En klungelig en sociaal onhandig
en anderzijds een verbinder, bemiddelaar en spreek ik alles uit,
wat de harmonie en stroming in mensen en groepen bevorderd.
Ik kan haarscherp spiegelen en kan soms niet stoppen met gelukkig zijn,
zing en dans ik en ondertussen kook ik.
En kan ik niet stoppen met typen, schrijven of praten.
En de stilte, die hoort bij mij, dat is mijn thuis, altijd.
Dat is wie ik ben op dit moment.
En wie ben jij ECHT? En vooral wie wil je ZIJN?
